امام به یابنده دینار در مسجد الحرام چه حکمی داد؟

امام به یابنده دینار در مسجد الحرام چه حکمی داد؟ شخصی بهامام علی النقی علیه السلامنوشت: من در مسجد الحرام بودم. دیناری دیدم. رفتم که بردارم یکی دیگر را دیدم. ریگ ها را جست و جو و سومی را پیدا کردم. آنها را برداشتم و اعلان کردم که پولی پیدا شده. اما کسی دنبالش نیامد. اینک چه کنم؟ امام علیه السلام در پاسخ آن شخص نوشت:از مضمون نامه ات آگاه شدم. اگر خود نیاز داری، یک سوم آن را صدقه بده ]و باقی را برای خود بردار[، و اگر نیازی ندرای همه را صدقه بده. نکته: توجه کنید که این حکم امام در حالتی صادر شده است که شخص بعد از پیدا کردن پول کوشش خود را برای یافتن صاحب پول کرده و چون کسی جهت دریافت پول مراجعه نکرده امام دستور به پاک کردن مال با صدقه داده است. و از آنجا که طبق این حدیثاز امام، شیعیان علی علیه السلام در امر صرف مال، مصداق سبیل الله هستد، آن پول برای ایشان حلال خواهد بود. بدیهیست این حکم در صورتی معتبر است که شخص نیازمند آن پول باشد. البته شاید این حکم بسته به شرایط صادر شده باشد لذا نظر مرجع تقلید نیز مهم است. توصیه ما این است که در این گونه موارد حتما از مرجع خود استفتاء کنید و به این حدیث خاص بسنده ننمایید. صدوق با سند خود از محمد بن رجاء نقل می کند. الکافی 4: 239 ح 4، من لا یحضره الفقیه 3: 293 ح 4051، تهذیب الاحکام 6: 395 ح 28، وسائل الشیعه 9: 362 ح 7،و 17: 367 ح 2.

تعبیر یک حدیث امام صادق(ع) از امام نقی(ع)!

راوی گفت: بهامام هادی علیه السلامنوشتم: فدایت شوم! معنای این سخن امام صادق علیه السلام که می فرماید: "حدیث ما را نه فرشته ی مقرب تحمل می کند، نه پیامبر مرسل و نه مومنی که خدا دلش را با ایمان آزموده است"، چیست؟ در پاسخ فرمودند: معنای سخن امام صادق که " آن را نه فرشته تاب می آورد، نه پیامبر و نه مومن" این است که: فرشته آن را تحمل نمی کند تا به فرشته ی دیگر بسپارد، پیامبر تحمل نمی کند تا به پیامبر دیگر بسپارد و مومن تحمل نمی کند تا به مومن دیگر بسپارد؛ این معنای سخن جدّ من است. کلینی با سند خود نقل می کند. الکافی 1: 401 ح 4. کد فرهنگ جامع: 50

عاقبت مسلط کردن دشمنان بر اولیاء الله

شخصی شعبده باز و بی نظیر از هند آمده بود و متوکل که خود فردی بازیگر و عیاش بود، تصمیم گرفت تا در مجلسی، حضرت هادی را شرمنده کند. پس به آن شعبده باز گفت:اگر علی بن محمد را خجل کنی "هزار دینار" پاداش خواهی گرفت. شعبده باز گفت: دستور بده نان نازک و سبک بپزند و آن ها را بر سر سفره بچینند و جای مرا در کنار علی بن محمد قرار ده. به دستور متوکل سفره آماده شد و در سمت چپ حضرت هادی پشتی قرار داده شده بود که بر آن تصویر شیری بود و آن دلقک نیز در کنار سفره و نزد این پشتی نشست. حضرت هادی دست به سفره بردند تا نانی بردارند، ناگهان نان پرید دست حضرت هادی به نان نرسید، دست به سمت نان دوم بردند، آن نیز پرید و نان سوم هم به دست حضرت هادی نرسید و صدای قهقهه جمع حاضر برخاست.حضرت هادی دست مبارک خود را بر پشتی زده و به آن تصویر اشاره نموده و گفتند:»او را بگیر« آن تصویر همانند شیری پرید و دلقک را بلعید و باز بر جای خود برگشت. همه حاضران از این واقعه متحیر شدند. حضرت هادی از جای خود بر خاست. متوکل التماس نمود که بنشین و آن مرد را بر گردان. حضرت امام هادی علیه السلام فرمود:به خدا دیگر او را نخواهی دید،آیا تا به این حد جرات یافته ای که دشمنان خدا را بر اولیاء خدا مسلط گردانی؟! حضرت هادی از خانه بیرون آمد و آن شعبده باز "هیچ گاه" دیده نشد..

صلوات بر امام هادی(ع)

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَصِیِّ الْأَوْصِیَاءِ وَ إِمَامِ الْأَتْقِیَاءِ وَ خَلَفِ أَئِمَّةِ الدِّینِ وَ الْحُجَّةِ عَلَى الْخَلاَئِقِ أَجْمَعِینَ‏ اللَّهُمَّ کَمَا جَعَلْتَهُ نُوراً یَسْتَضِی‏ءُ بِهِ الْمُؤْمِنُونَ فَبَشَّرَ بِالْجَزِیلِ مِنْ ثَوَابِکَ‏ وَ أَنْذَرَ بِالْأَلِیمِ مِنْ عِقَابِکَ وَ حَذَّرَ بَأْسَکَ وَ ذَکَّرَ بِآیَاتِکَ وَ أَحَلَّ حَلاَلَکَ وَ حَرَّمَ حَرَامَکَ‏ وَ بَیَّنَ شَرَائِعَکَ وَ فَرَائِضَکَ وَ حَضَّ عَلَى عِبَادَتِکَ وَ أَمَرَ بِطَاعَتِکَ وَ نَهَى عَنْ مَعْصِیَتِکَ‏ فَصَلِّ عَلَیْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ وَ ذُرِّیَّةِ أَنْبِیَائِکَ یَا إِلَهَ الْعَالَمِین‏ ------------------------------------ امام هادی علیه السلام فرمود: همانا خداوند، دنیا را جایگاه بلاها و امتحانات و مشکلات قرار داد; و آخرت را جایگاه نتیجه گیری زحمات، پس بلاها و زحمات و سختی های دنیا را وسیله رسیدن به مقامات آخرت قرار داد و اجر و پاداش زحمات دنیا را در آخرت عطا می فرماید. »تحف العقول، ص 358«

شعر در وصف امام هادی(ع)

شَهی که معنی والشمس رویِ انور اوست سواء سوره واللیل مویی از سر اوست به پیش نور رِخَش نور آفتاب کجا که آفتاب خجل از رخ مُنَوَّر اوست